W 1981 roku wiadomo już było, że brytyjska ekipa nie będzie korzystać z silników turbo wchodzących przebojem do FI. Postanowiono zatem poszukać przewagi w podwójnej tylnej osi. Model na sezon 1982 oznaczony symbolem FW08 miał mniejszy rozstaw osi, aby dodać jeszcze jedną parę kół. Cztery mniejsze koła z tyłu o średnicy 13 cali (z przodu o podobnej średnicy, ale z obręczami 15 cali) powinny zmniejszyć opory powietrza na prostych, poprawić trakcję w zakrętach i usprawnić przepływ strugi powietrza wokół tylnej części nadwozia. Projektant Patrick Head wykorzystał też przepis dopuszczający profilowanie podłogi jedynie pomiędzy osiami (na kształt zwężki Venturiego). Uznał, że należy brać pod uwagę dwie skrajne osie, przez co zwężkę wydłużono w tylnej części. Próby podwójnej tylnej osi, jeszcze w Williamsie FW07E (z 1981 r.), obnażyły słabość takiej konstrukcji – dolna część tylnych wahaczy zakłócała przepływ powietrza przez zwężkę Venturiego. Problem ten usunięto w wersji FW08D testowanej jesienią 1982 r. – półosie stanowiły jednocześnie dolne elementy zawieszenia. Testy przeprowadzone na torze Donington Park wypadły jednak tak obiecująco, że… Międzynarodowa Federacja Samochodowa natychmiast wprowadziła przepis o zakazie stosowania więcej niż czterech kół
–    obowiązujący od 1983 r. – przy okazji zabraniając także napędu na cztery koła. Williams FW08D odjechał zatem prosto do muzeum.