Sprzęgło wielotarczowe (rzadko stosowane w samochodach)
w budowie swej jest podobne do sprzęgła jednotarczowego. Różnica polega na tym, że zamiast jednej tarczy sprzęgłowej jest ich kilka, umieszczonych przesuwnie na wielowypustach wewnątrz bębna napędzającego, tworzącego jedną całość z kołem zamachowym.
Na bębnie napędzanym, zamocowanym na wałku sprzęgłowym, osadzane są również przesuwnie tarcze stalowe, które wchodzą pomiędzy tarcze cierne. Tarcze sprzęgłowe mogą się przesuwać w bębnie napędzającym (podobnie jak tarcze stalowe w bębnie napędzanym), mają jednak z nim ruch obrotowy. Tarcza dociskowa pod działaniem sprężyn dociskowych dociska wszystkie tarcze do koła zamachowego, a tym samym powoduje przeniesienie ruchu z koła zamachowego na wałek sprzęgłowy. Nacisk na pedał sprzęgła powoduje rozluźnienie się tarcz i wyłączenie sprzęgła.
Warunkiem dobrej pracy opisanych sprzęgieł suchych jest ochrona okładziny ciernej przed smarem, w przeciwnym bowiem razie tarcie między częściami zmniejsza się i sprzęgło się ślizga. Sprzęgła mokre są z reguły wielotarczowe. Tarcze sprzęgła mokrego pracują stale w oleju. Sprzęgła wielotarczowe mokre są stosowane w motocyklach, niektórych małych samochodach osobowych i niektórych samochodach o bardzo dużej ładowności. Zaletą ich jest bardzo łagodne włączanie napędu.