Przekładnia kierownicza ślimakowa. Do najbardziej typowych przekładni kierowniczych zalicza się następujące przekładnie: ślimakową zwykłą, ślimakową globoidalną, śrubową i zębatkową. Przekładnia ślimakowa zwykła składa się ze ślimaka i ślimacznicy. Ślimak osadzony jest na dolnym końcu wału kierownicy, a zazębiona w nim ślimacznica na wałku ramienia kierowniczego. Obracanie ślimaka powoduje częściowy obrót ślimacznicy, a z nią razem ramienia kierowniczego. Przekładnia ślimakową, w której ślimak współpracuje z tzw. palcem. Przez obracanie wału kierownicy uzyskuje się przesunięcie pomiędzy zwojami ślimaka palca, a tym samym odpowiedni ruch ramienia kierowniczego. Przełożenie w tych przekładniach wynosi 14-28, w zależności od rodzaju pojazdu. Tak duże przełożenia uwarunkowane są koniecznością zapewnienia łatwości i pewności kierowania pojazdem. Przekładnia ślimakowa globoidalna jest odmianą rzadko już stosowanej zwykłej przekładni ślimakowej. Ślimak globoidalny osadzony w łożyskach ma zmienną średnicę (średnica ślimaka jest mniejsza w części środkowej). Podwójny palec lub rolka w przekładni globoidalnej ma uproszczoną budowę, stanowi ona wycinek o dwóch lub trzech zębach, które w każdym położeniu ślimaka globoidalnego są w nim zazębione. Przekładnia globoidalna z podwójną rolką jest wygodniejsza w użyciu, ponieważ między rolką a powierzchnią ślimaka występuje znacznie mniejsze tarcie niż np. w przekładni z podwójnym palcem, czy też w zwykłej przekładni ślimakowej. Przekładnia globoidalna stosowana jest w samochodach Star, FSO Warszawa, Zis 110, Polski Fiat 125P i in. Przełożenie przekładni kierowniczej w samochodzie Polski Fiat 125P wynosi 16,4.