Mechanizm hamulcowy tarczowy składa się: z tarczy hamulcowej, która w hamulcu zasadniczym związana jest z piastą koła i w czasie (jazdy obraca się pomiędzy, ramionami strzemienia, a w hamulcu pomocniczym osadzona jest na wałku głównym i w czasie jazdy obraca się pomiędzy dwiema szczękami; strzemienia obejmującego ramionami tarczę hamulcową; cylinderków z tłoczkami lub szczęk obitych okładziną cierną oraz dźwigni i cięgiel albo przewodów hydraulicznych. Trzeba pamiętać, że niezależnie od układu uruchamiającego hamulce zasada ich działania polega zawsze na dociskaniu okładzin ciernych do powierzchni pracującej bębna. W większości samochodów hamulcem zasadniczym jest hamulec bębnowy z wewnętrzną powierzchnią pracującą bębna. Układy szczęk hamulcowych. Siła hamowania w każdym mechanizmie hamulcowym zależna jest od współczynnika tarcia między okładzinami szczęk a powierzchnią pracującą bębna hamulcowego oraz od stopnia docisku szczęk do bębna. W mechanizmie hamulcowym bębnowym najprostszej konstrukcji, w którym dwie szczęki osadzone są na dwóch sworzniach, docisk szczęk do bębna jest niejednakowy. Szczęka współlbieżna (lewa) jest silniej dociskana do bębna niż szczęka przeciwbieżna (prawa). Dla zapewnienia możliwie równomiernego docisku szczęk do bębna i równomiernego zużywania się okładzin ciernych dąży się zwykle, aby kąty przylegania szczęk do bębna były niesymetryczne. Udziały szczęki współbieżnej i szczęki przeciwbieżnej w wywoływaniu siły hamulcowej zależą od wartości współczynnika tarcia między współpracującymi powierzchniami oraz od miejsca osadzenia sworznia ustalającego szczęki. W mechanizmie hamulcowym o dwóch szczękach zawieszonych na dwóch oddzielnych sworzniach okładzina szczęki współbieżnej zużywa się znacznie szybciej niż okładzina stosunkowo słabo dociskanej szczęki przeciwbieżnej. Jednakowe zużycie szczęk można zapewnić przez: zwiększenie czynnej powierzchni okładziny ciernej szczęki współbieżnej (zwiększenie kąta opasania); zróżnicowanie nacisków wywieranych przez rozpieracz — na szczękę przeciwbieżną działa siła większa niż na szczękę współbieżną; zaopatrzenie szczęki współbieżnej w okładzinę o odpowiednio większej odporności na ścieranie niż okładzina szczęki przeciwbieżnej.