Kultywatory – spulchnianie gleby.

Kultywatory stosuje się do głębszego spulchniania gleby. Głębokość ich pracy wynosi 5—15 cm. Mają one również za zadanie kruszenie skorupy na glebach zwięzłych i niszczenie chwastów, których korzenie podcinane są za pomocą gęsiostopek. Przy zastosowaniu zębów sprężynowych kultywatory dobrze wyciągają na wierzch rozłogi perzu. Po wiosennej orce kultywatorów używa się tylko wówczas, gdy włóki i brony nie dają gwarancji dobrego przygotowania roli do siewu czy sadzenia, zwłaszcza roślin głęboko korzeniących się, np. okopowych. Kultywatorów można użyć także na ścierniskach — w celu przerwania parowania wody z gleby, jak również do niszczenia darni na polu przed orką — w celu ułatwienia zagłębiania się pługów. Można również używać kultywatorów do wymieszania z glebą nawozów mineralnych. Częściami roboczymi kultywatorów są sprężyste, półsztywne lub sztywne zęby. Zęby sprężyste pod wpływem zmiennych oporów gleby ciągle drgają, co wpływa na dobre kruszenie i mieszanie gleby, ale nie sprzyja utrzymaniu jednakowej głębokości pracy. Zęby takie szczególnie nadają się na gleby zaperzone, gdyż ich drgania ułatwiają wytrząsanie i wydobywanie na wierzch rozłogów perzu.
Na końcu każdego zęba zamocowana jest gęsiostopka lub dwustronnie zaostrzona redliczka, którą po stępieniu jednego końca można odwrócić.
Wadą zębów sprężystych jest to, że na glebach zwięzłych wydobywają na wierzch zlepieńce, które wysychają i twardnieją.
Zęby półsztywne mogą być zakończone redliczkami różnego kształtu. Znacznie lepiej utrzymują one głębokość pracy i mniej rozpylają glebę niż zęby sprężyste. Nadają się szczególnie do wiosennego doprawiania roli przed siewem. Zęby sztywne nadają się szczególnie do pracy na glebach zlewnych i zwięzłych.