Budowa ogumienia. Głównym przeznaczeniem ogumienia jest zabezpieczenie mechanizmów pojazdu samochodowego oraz pasażerów przed wstrząsami w czasie jazdy po nierównej drodze oraz zapewnienie płynnego toczenia się kół. Ogumienie składa się z opony i dętki. Stosuje się również opony bezdętkowe. Ze względu na to, że opona przenosi siłę napędową z piasty i tarczy na powierzchnię drogi, musi mieć właściwą przyczepność, konieczną w czasie hamowania i jazdy w różnych warunkach drogowych. Bieżnik opony wykonany z twardej gumy odpornej na ścieranie, ukształtowany jest w podłużne i poprzeczne rowki, co zwiększa przyczepność opony do nawierzchni drogi. Osnowa opony, wykonana z kilku lub kilkunastu warstw tkaniny kordowej zawulkanizowanej w gumie, stanowi wewnętrzną część opony (osnowa może być wykonana również z tworzyw sztucznych). Osnowa opony przechodzi na brzegach w tzw. stopkę opony, w której znajduje się pęk stalowych drutów, gwarantujących należyte przyleganie obrzeża opony do obrzeża obręczy koła. Opona, w której zostały zerwane lub złamane druty stopki, nie nadaje się do dalszej eksploatacji, ani do naprawy. Wytrzymałość opony zależy od liczby warstw tkaniny kordowej. W oponach niskiego ciśnienia, stosowanych powszechnie w pojazdach samochodowych, liczba warstw tkaniny kordowej jest mniejsza (3—6), natomiast w oponach wysokiego ciśnienia, stosowanych w niektórych typach autobusów i samochodów ciężarowych, liczba warstw tkaniny kordowej dochodzi do 10, a nawet więcej.